خداوند متعال پيامبر خود را براى هدايت وراهنمايى بشر وآزاد ساختن او از انواع انحرافهاى فكرى وعملى، به سوى آنان فرستاد تا جامعه بشرى را به مقام خلافت الهى رسانده وانسانها را به كمال روحى، رشد عقلانى وارتقاى رفتارى برساند.
هدايت انسان به معناى تغيير محتواى عقلى، قلبى وعملى اوست تا با آيين الهى در زندگى او منسجم گشته وفكر، عاطفه ورفتار او مطابق با دستورهاى خداوند گردد.
هنگامى كه به طبيعت اين تغيير وتحول نظر مىشود امر آسانى نيست؛ زيرا با نفس بشريت سر وكار داشته وبا محدوديت، ضعف، عجول بودن، شهوتهاى نفسانى، غرور وتكبر وديگر صفات رذيله او مواجه است… ولذا اقدام به تغيير وتحول جامعه، با ابزار ووسايلى امكانپذير است كه با واقعيتهاى بشرى تناسب داشته باشد.
اين تغيير وتحول تنها از راه امر به معروف ونهى از منكر با شرايط خاص آن كه از آن جمله؛ پشتكار در عمل، شروع از خود واطلاع دقيق از حالات فكرى، عاطفى ورفتارى انسان وشناخت موقعيتها وظرفيتهاى جامعه از ناحيه آمران به معروف وناهيان از منكر مىباشد امكانپذير است تا بتواند آنان را به اهداف الهى وعقلايى خود برساند.
لذا امر به معروف ونهى از منكر از مهمترين تكاليفى است كه قيام به آن واجب است؛ زيرا فرايض الهى به واسطه آن برپا مىشود ومىتواند مردم را به سوى خداى متعال دعوت نمايد.
بخشی از متن کتاب
معناى لغوى معروف ومنکر
ابن منظور در تعریف «معروف» مىنویسد: «المعروف ما یستحسن من الأفعال وکل ما تعرفه النفس من الخیر وتطمئنّ الیه»؛«معروف هر کار
داراى حسن است وهر کارى از خیر که نفس، آن را شناخته وبه آن اطمینان دارد».
او همچنین در تعریف «منکر» مىنویسد: «والمنکر: کل ما قبّحه الشرع وحرّمه وکرّهه»؛ «و منکر هر عملى است که شارع آن را قبیح دانسته
وحرام کرده ومکروه دانسته است».
راغب اصفهانى مىنویسد: «المعروف هو اسم لکلّ فعل یُعرف بالعقل او الشرع حسنه والمنکر: ماینکر بهما»؛ «معروف اسم است براى هر کارى
که با عقل یا شرع، حسن آن شناخته مىشود. ومنکر عملى است که به عقل یا شرع قبح آن معلوم مىگردد».
طبرسى مىنویسد: «انّ المعروف الطاعه والمنکر المعصیه، وکلّ ما امر الله ورسوله به فهو معروف وما نهى الله ورسوله عنه فهو منکر»؛ «همانا
معروف به معناى طاعت ومنکر به معناى معصیت است وهر آنچه که خدا ورسولش به آن امر کردهاند، معروف وآنچه را خدا ورسولش از آن نهى کردهاند، منکر است».
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.