کتاب «مهارتهای دعوت فرزندان به نماز» نوشته‌ محمدعلی جابری و محصول انتشارات معارف است.
این کتاب دارای مطالب بسیار کاربردی برای خانواده ها در باب نماز خواندن فرزندانشان است.
در فصل اول به‌ اختصار ضرورت دعوت به نماز بیان شده است.
در فصل دوم پس از بیان اصول دعوت، دوازده مهارت مشترک دعوت کودک و نوجوان به نماز ارائه شده است.
فصل سوم شامل چهار گفتار می‌شود. در گفتار نخست، به ویژگی‌های کودک در دورۀ اول کودکی پرداخته شده و در گفتار دوم مهارت‌های دعوت خردسالان به نماز بیان شده است.
در گفتار سوم و چهارم ابتدا ویژگی‌های دوران دوم کودکی و سپس مهارت‌های دعوت به نماز در این دوره آورده شده است.
در گفتار اول فصل پایانی برخی ویژگی‌های نوجوان ذکر شده و در گفتار دوم از مهارت‌های ویژۀ دعوت به نماز در دوران نوجوانی بحث شده است.

در گفتار پایانیِ فصل چهارم نیز اشاره‌ای کوتاه به مهارت‌های دعوت نوجوانان فاصله گرفته از نماز شده است.

برشی از کتاب:

نیازها، نگرانی‌ها و علاقه‌های افراد پنجره‌های طلایی نفوذ به درون آن‌ها هستند. اگر والدین به‌ گونه‌ای عمل کنند که فرزند احساس کند نماز باعث نادیده گرفتن نیازها و علاقه‌هایش می‌شود، از آن‌ها و نماز فاصله می‌گیرد. در مقابل اگر والدین متوجه نیازها، نگرانی‌ها و علاقه‌های فرزند باشند، محبوب قلب او می‌شوند و احتمال هماهنگی‌اش با باورها و رفتارهای والدین بیشتر می‌شود.
برای فهم بهتر این موضوع دو پدری را با هم مقایسه می‌کنیم که هر‌کدام دختری چهارده‌ساله و پسری شش‌ ساله دارند.

یکی هنگام برگشتن به خانه برای فرزندانش خوراکی می‌خرد. با ورود به خانه پسر شش‌ ساله‌اش را در آغوش می‌گیرد، می‌بوسد، به او بستنی می‌دهد و می‌گوید: «عزیز بابا، چقدر دلم برایت تنگ شده بود!» بعد سراغ دختر نوجوانش می‌رود، با او دست می‌دهد، پیشانی‌اش را می‌بوسد و می‌گوید: «دخترم! بیا با هم بستنی بخوریم.»
هنگام بستنی خوردن از وضعیت درس‌هایش می‌پرسد و با او در برخی کارها مشورت می‌کند. اما پدر دیگر به‌محض رسیدن، فرزندانش را از خود می‌راند و می‌گوید: «خسته‌ام، ساکت باشید، می‌خواهم بخوابم!» بدون شک پدر اول در اثرگذاری بر فرزندانش موفق‌تر است؛ زیرا نیازها و علاقه‌های آنان را نادیده نگرفته است. این پدر علاقۀ به خوراکی و نیاز به تحرک، محبت و توجه پسرش را اشباع کرده و در برخورد با نوجوان، نیاز به شخصیت، توجه و صمیمیت را پاسخ داده است.